"Eindelijk!"

Hoor ik dat strenge stemmetje in mijn hoofd roepen...

Al weet ik dat die stemmetjes vaak mijn beste vrienden niet zijn. De boodschap die ze willen brengen, komt meestal wel vanuit een authentiek deel van mezelf, maar het strenge karakter van de stem tikt me op de vingers, houdt me klein, brengt me naar beneden.

"Serieus Debbie? Hoe lang zeg je al dat je een blog gaat opstarten? Je wéét dat je zò graag schrijft, je wéét dat je dingen wil delen met de wereld en toch, toch beslis je elke dag weer om er geen prioriteit van te maken."

Awel ja, vandaag dus wel. Maar ik probeer om niet vanuit dat strenge stemmetje te vertrekken.

Ik vertrek vanuit mijn passie voor schrijven, de inspiratie die ik soms voel opborrelen wanneer ik buiten wandel en getuige ben van de veranderlijke natuur. Ik vertrek vanuit het gevoel, het zeker weten, dat het ooit op dit punt zou komen.

Ergens is het ook durven.

Durven mijn ruimte in te nemen.

Durven te geloven dat mensen dit zullen lezen.

Of, misschien beter nog

Durven loskoppelen van het feit dat ik dit voor iemand moet doen,

Dat iemand dit leuk moet vinden

Het durven doen voor mezelf.

Met het schrijven van deze woorden, voel ik me al groeien, een beetje groter worden. Geluk zit 'm vaak in de allerkleinste hoekjes.

Zoals op een dag beslissen: vandaag start ik mijn blog op.

En dat dan ook gewoon doen.

Als je dit leest,

bedankt om hier te zijn.

Liefs,

Debbie

#puurdebbie #blogging #writing