Ons nieuw leven ❤️ Ik kan terug...

maandag 20 januari - 08:40

Het huis is leeg.

Het huis is stil.

Maar wel gevuld met warmte, die vandaag een heel klein beetje snijdt in mijn vel.

Het laatste beetje warme melk in zijn fles, het dekentje waarmee ik zijn voetjes daarnet nog warm hield, de babyfoon die op dit moment geen functie heeft, zijn vuile pamper die ik straks nog wegsmijt...

Overal waar ik kijk, zie ik hem.

Onze kleine man.

Er is niets in de wereld dat zò dubbel aanvoelt als dit.

Ik heb zo'n nood aan alleen zijn, maar op dit moment voel ik mij eenzaam.

Ik heb zo'n nood aan zingen, maar het liefst zing ik voor mijn kindje.

Ik heb zo'n nood aan vrijheid, maar die vrijheid zet me op dit moment nog even gevangen.

En dat is ok.

Want het is de start van een nieuw hoofdstuk: ik terug aan het werk en hij naar de kinderopvang. En elk nieuw hoofdstuk komt met het achterlaten van het vorige. Dat dit zonder tranen ging gebeuren, is nooit de vraag geweest. Absoluut tranen, check!

Maar ze waarschuwen je niet voor het intense verdriet dat me soms gewoon zomaar overvalt. Want ik ben niet meer elke seconde bij hem om te checken of hij oke is, om te kijken of hij lacht, of honger heeft, of een knuffel nodig heeft. Dat moet ik nu deels uit handen geven en ik weet daarmee dat sommige "eerstekes" niet hier gaan gebeuren.

Maar het motiveert me ook.

Een eigen kindje maakt je prioriteiten zò duidelijk.

Ik ben klaar voor nieuwe dingen, ik ben klaar voor een leven meer volgens mijn eigen ritme, ik ben klaar voor meer quality-time en "lossen".

Want als ik mezelf op het einde van mijn leven de vraag stel: "waar ben je blij om dat je je tijd erin hebt geïnvesteerd?", dan wil ik kunnen zeggen "in de dingen die er écht toe deden."

Niet de was en de plas, niet piekerend of schuldig voelend.

Mijn gezin, mijn muziek, mijn schrijven, mijn ontdekken.

Al die dingen.

Ik wil voelen, ik wil zachter zijn voor mezelf, ik wil leven, ik wil vertragen.

Als ze iets vragen over goede voornemens voor 2025, wel, dat.