Ons nieuw leven ❤️ Finn De Schryver

donderdag 3 oktober 2024

Hier zijn we, midden in "Ons nieuw leven". Een nieuw lid is toegevoegd, dus de liefde alleen maar groter, alleen maar meer. Zo klein, zo fragiel, maar nu ook al zo groot in ons bestaan.

Rond zoiets, je eigen kindje, kan je niet omheen. Dat is opeens alles.

Ik schreef erover in mijn dagboek, ongeveer een week geleden, op z'n eerste "verweekdag".

*** ❤️ ***

zondag 29 september 2024 - 11:51

Liefste dagboek

“Je hele wereld in een wipstoel”

-“Schrijf die zin zeker op!” (aldus Ramses, de papa)

Ja, waw, woorden schieten eigenlijk tekort. Veel tekort. Voor alles wat we voelen als we naar hem kijken, voor ons Nieuw Leven: Finn.

Je kan stress hebben, je kan racen tegen de klok, je kan een hele to-do-lijst willen afwerken, je kan moe zijn en overprikkeld, op zelfs, mentaal uitgeput.

Maar dat alles wordt nu opgevangen door een warm bed aan liefde. Zò véél liefde. Van de onvoorwaardelijke soort.

Hoe elk geluidje, elk gezichtje, elk klein teken van leven je naar het hier en nu brengt. Meditatie is er niets tegen. Mijn hart loopt over van dankbaarheid, van geluk, van zò veel warmte.

En neen, het is zeker niet constant rozengeur en maneschijn, er komt ook heel veel onzekerheid, angst en een rollercoaster aan andere emoties bij kijken. De hormonen zorgen bijvoorbeeld op sommige momenten voor mental breakdowns waarin de wereld heel even vergaat. Dan gaat het van: “Ik ben geen goeie mama.” naar “Ik ben op.” naar “Oh my god, stel dat hem of Ramses iets overkomt en we dit verliezen!” Maar het gaat nooit naar: “Was ik hier maar nooit aan begonnen.” Die gedachte lijkt me onmogelijk te denken.

Ademt hij, dan ademen wij. Letterlijk, als een onbeschrijflijke dosis zuurstof doorheen je dagen. Als hij er is en als hij oké is, dan zijn wij oké. Veel meer daarrond doet er niet toe. En ik denk dat dit voor altijd de essentie zal blijven.

*** ❤️ ***

donderdag 3 oktober 2024

Gisteren nam ik een audio-fragment op, terwijl hij in mijn armen lag. Simpelweg omdat het me nu niet zo heel vaak meer lukt om me effectief neer te zetten en te schrijven. Maar babbelen terwijl ik hem vast heb, kan natuurlijk wel. En zo kan ik de woorden op iets minder drukke momenten toch nog neerschrijven. Want inspiratie komt en gaat. En ik kan je verzekeren dat zo'n kleintje een prachtige bron van inspiratie is.

*** ❤️ ***

woensdag 2 oktober 2024 - 15:16

Terwijl je in mijn armen ligt

De kleine details.

De manier waarop je je beentjes kruist als je ontspannen bent. De schattige geluidjes die je maakt en die ons geruststellen omdat we dan horen dat je nog steeds aan het ademen bent.

Want jij die leeft is voor ons het grootste goed geworden. De grootste gerustgesteldheid die er bestaat misschien.

Je donzige haartjes die nog lijken te groeien. Als een zacht pelsje over je nu al zo zachte wangetjes, alsof er nog een extra laagje nodig is om het allemaal nog schattiger te maken. Je blonde wenkbrauwtjes met de bijpassende wimpers. De manier waarop je haar in de war ligt, een beetje een punker, een beetje wild. Vaak van wat melk die in je haar is gelopen, omdat je zo woelig drinkt. Zoals je mama: als je honger hebt, heb je honger.

De manier waarop je lacht als ik praat, alsof het je geruststelt. Je hebt het me 9 maanden horen doen: praten, zingen,… Stilaan kennismaken met jou. Maar dit, nu je zo in mijn armen ligt. ’t Is toch wel nog iets anders. Om te zien hoe je beweegt, om je te leren kennen, om je al die schattige kleertjes te kunnen aandoen.

Om te zien hoe een emotie van de puurste soort is, geen doekjes erom gewonden. Gewoon wat je voelt, zoals je bent.

Hoe je hier nu in mijn armen ligt, op je gemak. Je hebt niets meer nodig. Je valt stilaan in slaap. Je ademhaling wordt wat rustiger. Bewegingen steeds meer ontspannen.

Weet dat op momenten dat ik het moeilijk heb en mijn energie op lijkt te zijn, ik altijd nog een klein deeltje reserve op overschot heb. Speciaal voor jou, in een laadje apart. Is dat dan dat onvoorwaardelijke? Is dat dan die bloedband? Dat is het, ik kan gewoon niet anders. Als jij me nodig hebt dan, dan kan het erbij. Dan is er energie.

En soms is het moeilijk, soms vraag je veel, maar mijn kusjes en knuffels raken niet op.

En dan laat je je horen. Dan laat je je horen en grijp ik weer naar de essentie. We gaan even voelen wat je nodig hebt. Is het gewoon een knuffel of is het wat meer?

*** ❤️ ***

5 oktober 2024 - 19:40

Om af te sluiten deel ik graag nog zijn foto van 1 week oud, die we vorige zondag namen. Ik wilde toen al deze post online zetten. Morgen is hij alweer 2 weken oud. De tijd is iets raars nu, hij gaat snel én traag tegelijk. Want je doet zò veel op een dag en dan opeens is hij voorbij en denk je: "Oh maar, ik wilde nog een was insteken/opvouwen, ik heb geen piano gespeeld, ik ben vergeten dat ik, uhm, dat ik wat?"

Je hoofd zit soms vol, vaak eigenlijk. Maar al je plannen moeten de helft van de tijd aan de kant, want als hij je nodig heeft, heeft hij je nodig. En dat is voor mij de grootste struggle qua acceptatie.

Er voor hem zijn is een vanzelfsprekendheid. Zacht blijven voor mezelf als mijn huis overhoop ligt alweer heel wat minder.

Ik hou van opgeruimd, georganiseerd en netjes. Ik hou ook van een to-do-lijst die afgewerkt is op het einde van de dag. Ik mag wel "mijn twee pollekes kussen" met Ramses op dat vlak. Vanmorgen vroeg ik hem "Vandaag mag ik het opruimen loslaten he?" Alsof ik zijn goedkeuring nodig heb. Maar dan antwoordt hij simpelweg: "Ja, ik zou inderdaad graag hebben dat je het loslaat, maak je blogpost maar af."

Dus dat deed ik vandaag. En dan is dat ook weer iets waar ik blij om kan zijn.

Samen met die vele andere dingen.