Ons nieuw leven ❤️ 37 weken

vrijdag 30 augustus - 15:19

Het eerste (vals) alarmbelletje

Pfioew, we hebben er een bewogen nacht opzitten! Nu ja, de nachten zijn de laatste weken sowieso steeds zwaarder, maar vannacht ging het toch net een stapje verder. Ik werd wakker met vrij heftige krampen in mijn onderbuik. En omdat het mijn eerste zwangerschap is, wisten we niet meteen wat er aan het gebeuren was. Uiteraard schiet de gedachte dan wel in je hoofd: “Nu gaat het gebeuren he!” Ramses meteen ook zeer alert, klaarwakker en zoals altijd: te hulp snellend. 🥰 Uiteindelijk voel je als mama, met dat kindje in je buik, meestal wel of het écht of vals alarm is. Dat was deze keer niet anders, want ik voelde eigenlijk dat het vooral mijn darmen waren die wat moeilijk aan het doen waren. Een kwaaltje dat tijdens het derde trimester van je zwangerschap alomtegenwoordig is. Superleuk is dat! 😒

Maar de krampen zorgden er deze keer wel voor dat ik overal een beetje pijn kreeg, waardoor de bezorgdheid ook bij mij een beetje aanwezig was. En als het dan vijf of tien minuten later nog eens van dat is, denk je al snel:

“WEEËN, ’T ZIJN WEEËN!!” 😱

Uiteindelijk kon ik, na een toiletbezoek, gewoon weer gaan slapen. En dat deed ik tot 12u ’s middags vandaag! Mijn lichaam had duidelijk rust nodig. Doordat dezelfde pijntjes weer even terugkwamen toen ik opstond, heb ik voor de zekerheid toch maar even naar het ziekenhuis gebeld voor wat geruststellende raad. Uiteindelijk komt het erop neer dat mijn lichaam zich stilaan klaarmaakt voor de bevalling. Waardoor de pijntjes soms zullen aanvoelen als weeën. Vandaar ook de naam voorweeën. 😅 Maar als je babytje blijft bewegen, weet je eigenlijk dat alles ok is. En als er één ding is dat hij graag doet, is het bewegen. Daar ben ik dankbaar voor, die bewegingen zijn steeds maar weer de bevestiging dat alles ok is.

Daarnaast zal het veel sneller vals alarm zijn als je geen bloed of vruchtwater verliest, wat allemaal heel logisch is natuurlijk. En ja, de belangrijkste factor: als de weeën blijven aanhouden, breng je wel best even een bezoekje aan het ziekenhuis, met mogelijks een bevalling tot gevolg. 😛

Nachten zoals vannacht, maken het allemaal wel wat spannender. Gewoon de mogelijkheid dat het elk moment kan gebeuren, is op zich al megaspannend. Als ik naar de aftelkalender op mijn GSM kijk, staat die vandaag op 18 dagen tot de uitgerekende datum. Dat is NIETS meer! Dus het is helemaal niet onlogisch dat je je af en toe wat sneller zorgen maakt he…

Stoppen met werken

Afgelopen woensdag heb ik ook mijn laatste dag zangcoaching gegeven. Lichamelijk gezien kwam dat eigenlijk geen dag te vroeg. Zangles geven is normaal gezien iets dat ik zo actief mogelijk probeer te doen: rechtstaand dus. Maar daar was de afgelopen weken niet zo heel veel meer van te bespeuren. En als ik het dan wel deed, kreeg ik soms wel eens protest van dat kleintje in mijn buik:

“Eej mama, dit is wel een beetje te heftig hoor, moet je dat nu echt allemaal nog voordoen?! Zet u eens terug neer op uw stoel!” - “Ok ok, zittend lesgeven dan maar.”

Ik ben wel blij dat ik het volgehouden heb tot deze week, het was leuk om mijn leerlingen allemaal nog een laatste keer te kunnen zien en lesgeven. 4 maanden ertussenuit is lang, al weet ik dat ik mijn handen ga vol hebben met de uitbreiding van ons gezinnetje. Maar toch, toen ik woensdagochtend opstond, voelde ik me ook een beetje triest. Ik ben nooit echt goed geweest met afscheid en het is toch wel een beetje afscheid nemen, al is het maar voor even. Nadat mijn laatste leerling de deur uit was, heb ik dan ook, heel clichématig “Afscheid Nemen Bestaat Niet” van Marco Borsato gespeeld, hahaha. 😝 Je zou kunnen zeggen dat dat iets typisch Debbie is. Uit volle borst effe volledig in die emotie gaan en dan daarna “Hah, dat lucht op!” 😂 

Cadeautjes

Het schattigste van al, en daar zullen de zwangerschapshormonen wel voor iets tussenzitten, waren de trieste gezichtjes van mijn kindjes als ik zei dat we elkaar pas in 2025 zullen terugzien. Twee van hen gaven me ook supermooie cadeautjes, echt hartverwarmend eigenlijk. Alsof ze me al langer dan vandaag kennen gaf de ene me een koffietas met een keileuk onderzetbordje in de vorm van een vleugelpiano! 😍

En de andere breidde twee babymutjes in een kleinere en grotere maat, waarvan de grotere in de Bieziebie-kleuren! Maar jongens toch, mijn hart!

Op zulke momenten besef je dat je als zangcoach een belangrijke rol speelt in de kindjes hun leven. Je vormt een deel van hun ontwikkeling en ontplooing, een deel van hun groei in zelfvertrouwen.

Enthousiasme en liefde is nooit fake bij hen. En dat is bevrijdend én voedend. 🥰

Dus ja, het zit erop met het lesgeven. Dat wil zeggen: full focus op dat nieuwe leven. Tgoh waw, op sommige momenten komt dat allemaal gewoon driedubbel zo hard binnen. Het blijft één van de meest speciale dingen die een vrouw kan doen in haar leven. 9 maanden lang geven we een klein leventje alle ruimte, voeding en bescherming om op zijn tempo te kunnen groeien in onze buik. En we gaan daarvoor door moeilijke dagen, zowel fysiek als mentaal.

Maar we denken geen enkel moment aan opgeven, dat is gewoon geen optie.

En dàt is reeds mama zijn.

Da’s fantastisch. ❤️