Ons nieuw leven ❤️ 36 weken

- zaterdag 24 augustus 2024 - 10:54 -

Vandaag beloof ik mezelf te schrijven, vandaag beloof ik mezelf hier tijd voor vrij te maken, voor al mijn energie is weggeslibt. Want zo gaat het nu wel een beetje. Er bestaan vele clichés rond die laatste maand zwangerschap en ik kan ze met zekerheid bevestigen. Je energie wordt gehalveerd, een constante balans zoeken tussen voldoende bewegen en rusten. Want ja, alles doet lichamelijk een beetje pijn als je het te lang doet: wandelen, zitten, rechtstaan en soms zelfs liggen.

"Nesting"

Een ander cliché dat volledig klopt is de “nesting-drang”: alles bij je thuis willen klaarmaken voor het nieuwe leventje dat eraan komt. En laat het nu net dàt zijn waar ik mezelf een beetje in verlies.

De vele to do’s vliegen als een razendsnelle TGV door mijn hoofd vanaf het moment dat ik mijn ogen opendoe.

Je moet rekenen, we zijn hier ook nog de laatste renovatiewerken aan het finaliseren die hoogstnodig zijn, waardoor elke kamer momenteel nog te veel als een “overhoop” aanvoelt. En “overhoop” brengt me totaal geen rust, dus ik heb constant het gevoel dat ik moet organiseren, opruimen en kuisen. De laatste jaren was die TGV aan to do’s sowieso al iets waarmee ik worstelde. Een soort strijd met de tijd en dat die er altijd te weinig is. Maar nu zorgt de combinatie met vermoeidheid voor enige stress. Want op vele momenten moét ik gewoon rusten omdat mijn lichaam daar om roept, soms zelfs schreeuwt. Maar de onuitgepakte dozen blijven dan staan, het stof blijft op de kasten liggen en het streng zijn voor mezelf loert dan om de hoek.

Het enige dat ik me dan mag bedenken is: “streng zijn voor mezelf, is streng zijn voor dat leventje in mijn buik.” Dat laat ik best niet toe.

En los van dat kleintje in mijn buik, mag ik mezelf graag genoeg zien om te rusten als ik voel dat dat nodig is.

Dus daarom: ik beloof mezelf te schrijven. Schrijven geeft me perspectief, een stilstaan, rust, even op adem komen.

Alles gaat nog steeds heel goed met ons kleintje. Bij de laatste echo een week geleden woog hij 2,4 kg en was hij al 46 cm groot! Dat begint echt op een volgroeide baby te lijken en dat maakt het megaspannend!

- 18:41 -

Zijn bewegingen

Het idee dat er hier, bij ons, in ons huisje, een nieuw wezentje zal zijn - onze zoon - is zot. En hij laat zich de laatste weken echt al gelden hoor. Zijn bewegingen zijn ondertussen uiteraard zéér voelbaar en zichtbaar. En hij reageert ondertussen ook op geluid en licht vanuit de buik, wat Ramses dan weer heel leuk vindt. Er zijn al meerdere kennismakingsrondes gepasseerd waarbij Ramses tegen mijn buik plakt en ertegen praat. En meerdere malen beweegt ons zoontje naar het geluid toe, dat is toch eigenlijk echt ongelooflijk?! Dat is dan weer één van de dingen die ik niet kan: me dubbelplooien en tegen mijn buik praten. En er zijn ondertussen wel meerdere dingen die fysiek gezien niet meer lukken. Me omdraaien in bed is ondertussen een ware gewichtshefoefening geworden doordat mijn buikspieren niet meer doen wat ze moeten én ik ondertussen ook 10 kg ben aangekomen! Mijn veters knopen lukt de ene dag dan weer beter dan de andere, afgezien van hoe gespannen mijn buik staat en hoeveel pijn ik heb in mijn lies. 😅 Hetzelfde geldt voor alles dat op de grond valt en ik moeten oprapen.

- 21:37 -

Maar er zijn ook fysieke voordelen!

Zo kan ik ondertussen mijn koffietas op mijn buik zetten, dus heb ik geen bijzettafeltje meer nodig!

Ok, dat is toch één voordeel, haha! En Ramses staat me bij in letterlijk alles. Niets is hem te veel. Onverwachte hormonale tranen vangt hij op met zijn warme schouder en knuffels, hij springt meteen uit bed als ik hulp nodig heb om me om te draaien, hij doet zijn uiterste best om ervoor te zorgen dat er eten is voordat ik helemaal platval van honger na mijn werk, en ga zo maar door. Ik ben hem echt héél dankbaar voor alles dat hij doet.

De laatste loodjes

Ja, het is waar: de laatste maand denk je vaker “hij mag er stilaan gaan zijn”, maar wat ook waar is, is dat het allemaal zeer speciaal blijft. Dat ik dankbaar ben voor elke dag dat hij in mijn buik kan verdergroeien, waar hij alles krijgt dat hij nodig heeft. Ik ben dankbaar dat hij daar veilig zit en dat ik de zekerheid heb dat hij ok is als hij weer eens iets te hard schopt. Hij heeft nu ook bijna dagelijks eens de hik, superschattig is dat. Mijn buik springt dan om de zoveel seconden op en neer.

En de zorgen om hier thuis alles in orde te krijgen beginnen stilaan ook wel weg te ebben. We hebben het geluk dat we van heel veel mensen dingen mogen uitlenen en zelfs houden. Daardoor hebben we bijna geen enkele echt grote aankoop moeten doen. Uiteraard zijn er enkele dingen die je graag ook zelf koopt, maar zo geholpen worden, neemt veel stress weg. Het komende weekend gaan we nog een kast zetten in de kinderkamer, dus dan kan de “nesting” daar ook beginnen! 🥰

En één ding staat absoluut vast: we gaan een mooi gezin vormen.

Als ik kijk naar hoe Ramses me elke dag verzorgt en echt alle aandacht geeft die ik nodig heb, zie ik ook wat voor een goeie papa hij zal zijn. Voor mij is dat geen “we zullen afwachten en zien hoe het allemaal loopt”. Voor mij is dat een zekerheid. En die zekerheid, ons warme gezin, dat is nu al mijn mooiste geschenk.

Om af te sluiten, geef ik heel graag nog een up-to-date foto mee van hoe mijn buik er vandaag uitziet. Ik kan alvast maar aan één woord denken: gigantisch! 😅