Ons nieuw leven ❤️ 23 tot 25 weken

Maandag 20 mei 2024 - 19:44, 23 weken

- Echo op 23 weken -

Hij beweegt!

Ze zeggen dat je dat bij je eerste kindje pas begint te voelen rond 20 weken omdat je het gevoel van de beweging nog niet goed herkent. En inderdaad, in het begin heb ik me meermaals afgevraagd of het nu mijn darmen waren die rommelden of effectief het kindje dat bewoog. Maar ondertussen zijn het duidelijke signalen. Vooral wanneer ik eet en wanneer ik me neerleg komt de baby in actie. En Ramses heeft hem ook al twee keer gevoeld ondertussen! Het zijn wondermooie momenten. Waar je in het begin van je zwangerschap rondloopt met een constante onzekerheid over of alles nog steeds ok is, krijg je rond die 20 weken vanzelf de bevestiging. En dat is echt een heel speciaal gevoel.

Donderdag 30 mei 2024 - 17u55, 24 weken

Die bewegingen voelen een beetje zoals een onweer, maar dan op een goeie manier. Ik heb altijd al enorm genoten van kijken naar een onweer. Het is een wondermooi natuurlijk fenomeen, maar de onvoorspelbaarheid ervan maakt het ook een beetje spannend.

En op dat vlak zijn die kleine stampjes hetzelfde. Je weet nooit wanneer ze gaan starten of stoppen, maar wanneer je ze opnieuw voelt, is het altijd speciaal.

En daarnaast heb ik het gevoel dat het ook een lichte vorm van eerste communicatie is. Afgelopen vrijdag gingen we opnieuw naar de gynaecoloog voor een nieuwe echo en zij tikte soms lichtjes op mijn buik zodat hij zich in een andere positie zou leggen. Sindsdien hebben Ramses en ik dit ook een paar keer uitgeprobeerd en ja hoor, soms stampt hij terug enkele seconden nadat je op mijn buik tikt. Dat zijn zo van die kleine dingen die enorm fascinerend zijn.

Het feit dat hij toch al reageert op lichte prikkels. Hij geeft daarmee écht een teken van leven en dat is echt “Waw!”

Ons eerste zelfgekochte kledingstukje! 🥰

donderdag 6 juni 2024 - 15:08, 25 weken

Je constante lichpunt.

Ik denk dat dat hem het beste omschrijft op dit moment. Want je kan je minder goed voelen of tegenslagen gehad hebben in je dag, maar als je hem voelt bewegen, valt dat allemaal een beetje weg.

Raar genoeg heb ik zo’n jaar geleden tegen Ramses gezegd: “Ik heb het gevoel dat wanneer wij een kindje zouden hebben, er een soort rust in mijn leven zou komen.”

Heel contradictorisch misschien, die uitspraak, maar nu ik effectief zwanger ben, voelt het nog steeds zo. En neen, ik heb het uiteraard niet over de rust van slapeloze nachten, het vinden van een heel nieuw ritme en constant in functie staan van dat nieuwe leventje. Ik ben me echt wel bewust van het feit dat er heel veel gaat veranderen waar we in het algemeen weinig controle over zullen hebben en dat dat voor de nodige onrust kan zorgen.

Maar ik heb het eerder over de rust in mezelf. Een soort gevoel van “Het is ok.” Ik ben in het algemeen iemand die heel veel nadenkt. Mijn hoofd is eigenlijk bijna constant in beweging. En soms is dat goed en efficiënt als dat zorgt voor creatie, maar soms voelt het eerder als een “overload” aan gedachten… Gepieker, overpeinzingen, wikken en wegen, cirkelredeneringen. Kortom: verloren energie?

En als je dan opeens moet gaan zorgen voor dat nieuwe leventje, voor wie je dan toevallig ook nog eens onvoorwaardelijk veel liefde voelt, wat doet de rest er dan nog toe?

Is dàt, je gezin van drie, dan niet àltijd het allerbelangrijkste?

Ontstaat er op dat moment dan geen automatische relativeringszin? Is de lach van jouw kind en de gedeelde vreugde met je partner dan niet gewoon genoeg om je dag goed af te sluiten?

Ik kan op dit moment natuurlijk nog geen antwoorden geven op al die vragen, maar ik weet wel dat ik sinds mijn zwangerschap sowieso al iets nuchterder in het leven sta.  En ik weet ook dat ik zo goed mogelijk zal proberen om elke dag opnieuw dankbaar te zijn voor onze kleine spruit.